De Stichting Taijiquan Nederland (STN) waar ik van 1983 tot 2013 de voorzitter hamer van mocht hanteren, organiseerde dit jaar haar competitiedag op 14 november 2015 en nodigde mij uit als eregast.
Het weekend van 14 en 15 november bleek echter bezet in mijn agenda daar ik bij mijn jaarplanning veronderstelde dat de STN competitiedag in het derde weekend van november zou vallen. Dat bleek dus niet het geval. Nu heb ik voldoende competities meegemaakt in binnen en buitenland, dus ik zag geen reden om de geplande workshop in Duitsland af te zeggen.
Op 23 oktober ontving ik een email uit Duitsland dat er moeilijkheden waren omtrent het doorgaan van de geplande workshop in Remscheid, waarop ik terug mailde met een tweetal suggesties om de moeilijkheden op te lossen. Er kwam geen antwoord wat mij een beetje bevreemdde. Op 6 november kwam de definitieve afzegging zonder duidelijke opgave van redenen, die ik echter pas op dinsdag 10 november las. Alice mijn levenspartner zei toen: “Dan kunnen we naar de competitie”. Woensdag in de loop van de dag werd het pas duidelijk dat we er echt naar toe zouden gaan en kon Alice in het geheim bevestigen naar de STN, vrienden en familie dat de uitreiking zou kunnen plaats vinden. Door de geheimhouding en de zeer korte termijn zijn er vervolgens wat miscommunicaties opgetreden zodat vrijwel niemand uit mijn kennissenkring en familie aanwezig was.
Op de dag zelf kwamen we bij het oprijden van het parkeerterrein twee vrienden tegen waarvan er één geen taiji beoefende maar die had als reden van zijn aanwezigheid dat hij wel eens wilde zien wat taiji nou allemaal inhield. Rond half elf liep ik de Duitse organisator met vrouw en beide dochters tegen het lijf en toen werd het me langzaam duidelijk, in combinatie met de “speciale mededeling” in het programmaboekje, dat er iets achter mijn rug om geregeld was.
Niettemin was ik verbaasd toen er opeens een burgermeester op het Utrechtse veld stond die ik herkende als mijn eigen burgervader van Hilversum.
De volgende verrassing voor mij was dat de orde een ridderorde bleek te zijn wat deze uitreiking tot een best speciaal gebeuren maakte. Ten eerste dat de burgemeester naar de kandidaat kwam en wel in een andere gemeente en ten tweede dat voor vrijwilligerswerk in het nationale en internationale veld van taijiquan een ridderorde verleend wordt en niet alleen lid in de Orde van Oranje-Nassau (In de budowereld is het wat gebruikelijk bv Jan Kallenbach in 2007). Ik was wat ongemakkelijk onder de hele situatie wat ik ook ter plekke uitgesproken heb omdat een stichting teamwerk is en ik het een beetje genant vond om daar dan alle eer voor te krijgen. Ik snap bv ook niet in een voetbalteam dat de spits belangrijker gevonden wordt dan een middenvelder.
Desalniettemin bleek ik thuisgekomen en in het bos wandelend met de hond heel blij met de waardering die uit dit lintje spreekt. Het heeft naar ik begrepen heb twee jaar geduurd en veel mensen hebben aanbevelingsbrieven geschreven met 14 november als resultaat en ik dank deze mensen (met name Theo Ypma en Els van der Kooij) dan ook ten zeerste.
